1 Niedziela Adwentu C
2 Niedziela Adwentu C
3 Niedziela Adwentu C
4 Niedziela Adwentu C

 

  Powrót do Adwent  Powrót do Linki

Do góry

Pierwsza Niedziela Adwentu
Rok C
Ewangelia: Łk 21, 25 – 28. 34 – 36;

 

Słowo Boże

Przyjście Chrystusa. Potrzeba czujności             

25 Będą znaki na słońcu, księżycu i gwiazdach, a na ziemi trwoga narodów bezradnych wobec szumu morza i jego nawałnicy.
26 Ludzie mdleć będą ze strachu, w oczekiwaniu wydarzeń zagrażających ziemi. Albowiem moce niebios zostaną wstrząśnięte.
27 Wtedy ujrzą Syna Człowieczego, nadchodzącego w obłoku z wielką mocą i chwałą.
28 A gdy się to dziać zacznie, nabierzcie ducha i podnieście głowy, ponieważ zbliża się wasze odkupienie».
34 Uważajcie na siebie, aby wasze serca nie były ociężałe wskutek obżarstwa, pijaństwa i trosk doczesnych, żeby ten dzień nie przypadł na was znienacka,
35 jak potrzask. Przyjdzie on bowiem na wszystkich, którzy mieszkają na całej ziemi.
36 Czuwajcie więc i módlcie się w każdym czasie, abyście mogli uniknąć tego wszystkiego, co ma nastąpić, i stanąć przed Synem Człowieczym»

Refleksja

Jerzy Banaśkiewicz

Spotkanie

Wiem że przyjdziesz
chociaż dopiero
adwent
poznałem Twą drogę
ukrytą
do wczoraj
i Twoje odnajdywanie
iść
tylko iść trzeba
na spotkanie
z Kantykiem Symeona
Emanuelu
mojej codzienności

„Intencje serca”, Poznań 1985, str.15

Jan Zieliński

Jezus

Pan potężny i wielki
Pan nad grzechem i szatanem
Pan całego świata
jest także Panem
moich wielu nieprzespanych
nocy

„Wiersze podarowane”, Warszawa 1994, str. 12

  Powrót do Adwent   Powrót do Linki

Do góry

Druga Niedziela Adwentu
Rok C
Ewangelia: Łk 3, 1 – 6;

 

Słowo Boże 

Jan Chrzciciel

1 Było to w piętnastym roku rządów Tyberiusza Cezara. Gdy Poncjusz Piłat był namiestnikiem Judei, Herod tetrarchą Galilei, brat jego Filip tetrarchą Iturei i kraju Trachonu, Lizaniasz tetrarchą Abileny;
2 za najwyższych kapłanów Annasza i Kajfasza skierowane zostało słowo Boże do Jana, syna Zachariasza, na pustyni.
3 Obchodził więc całą okolicę nad Jordanem i głosił chrzest nawrócenia dla odpuszczenia grzechów,
4 jak jest napisane w księdze mów proroka Izajasza:
Głos wołającego na pustyni:
Przygotujcie drogę Panu,
prostujcie ścieżki dla Niego!
Każda dolina niech będzie wypełniona,
5 każda góra i pagórek zrównane,
drogi kręte niech się staną prostymi,
a wyboiste drogami gładkimi!
6 I wszyscy ludzie ujrzą zbawienie Boże

Refleksja

Jan Twardowski

Spór

Wielki spór o Boga w licealnej klasie
pytania chłopców twarde
a dziewcząt piskliwe
uśmiech przekory
jeszcze przed rozpaczą

także święty Augustyn miał kłopoty z wiarą
nawet szczęście nie wierzy że już jest szczęśliwe

jest krzyż wiary
jest i krzyż niewiary

wie o tym
Jezus
proszący o ciszę
zrozumie obejmie
rękami obiema

już wierzysz- kiedy cierpisz że Go nie ma

„Posłaniec nadziei”, Warszawa – Rzeszów 2005, str. 111

Jan Twardowski

O nawróceniach

W jaki sposób Bóg nawraca grzeszników
rozmaicie

często jak wiatr co pędzi stado kapeluszy
chwyta duszę wprost z miejsca i targa za uszy

niekiedy z uśmiechem, prawie że wesoło
święci biorą za rękę i bawią się w koło

a czasem – nie do wiary
ni z tego ni z owego
łzę zdejmujesz z twarzy
jak pieszczotę śniegu

„nie przyszedłem pana nawracać”, Warszawa 1986, str. 79

  Powrót do Adwent   Powrót do Linki

Do góry

Trzecia Niedziela Adwentu
Rok C
Ewangelia: Łk 3, 10 – 18;

 

Słowo Boże 

Szczególne wskazania

10 Pytały go tłumy: «Cóż więc mamy czynić?»
11 On im odpowiadał: «Kto ma dwie suknie, niech [jedną] da temu, który nie ma; a kto ma żywność, niech tak samo czyni».
12 Przychodzili także celnicy, żeby przyjąć chrzest, i pytali go: «Nauczycielu, co mamy czynić?»
13 On im odpowiadał: «Nie pobierajcie nic więcej ponad to, ile wam wyznaczono».
14 Pytali go też i żołnierze: «A my, co mamy czynić?» On im odpowiadał: «Nad nikim się nie znęcajcie i nikogo nie uciskajcie, lecz poprzestawajcie na swoim żołdzie».

Świadectwo Jana o Mesjaszu

15 Gdy więc lud oczekiwał z napięciem i wszyscy snuli domysły w sercach co do Jana, czy nie jest Mesjaszem,
16 on tak przemówił do wszystkich: «Ja was chrzczę wodą; lecz idzie mocniejszy ode mnie, któremu nie jestem godzien rozwiązać rzemyka u sandałów. On chrzcić was będzie Duchem Świętym i ogniem.
17 Ma On wiejadło w ręku dla oczyszczenia swego omłotu: pszenicę zbierze do spichlerza, a plewy spali w ogniu nieugaszonym».
18 Wiele też innych napomnień dawał ludowi i głosił dobrą nowinę.

Refleksja

Czesław Miłosz

Veni Creator

Przyjdź Duchu Święty,
zginając (albo nie zginając) trawy,
ukazując się (albo nie) nad głową językiem płomienia,
kiedy sianokosy, albo kiedy na podorywkę wychodzi traktor
w dolinie orzechowych gajów, albo kiedy śniegi
przywalają jodły kalekie w Sierra Newada.
Jestem człowiekiem tylko, więc potrzebuję widzialnych znaków,
nużę się prędko budowaniem schodów abstrakcji.
Prosiłem nieraz, wiesz sam, żeby figura w kościele
podniosła dla mnie rękę, raz jeden, jedyny.
Ale rozumiem, że znaki mogą być tylko ludzkie.
Zbudź więc jednego człowieka, gdziekolwiek na ziemi
( nie mnie, bo jednak znam, co przyzwoitość)
i pozwól, abym patrząc na niego mógł podziwiać Ciebie.

„To, co pisałem”, Warszawa 1998, str.76

Jerzy Szymik

*** (nie pozwól…)

Nie pozwól
bym
pouczał
rozstrzygał
wiedział
przygarniał pobłażliwie
ze środkiem na chandrę
ze sposobem na własne i cudze życie
w kieszeni sutanny
Pozwól
żyć
to znaczy
słuchać i czcić.

http://www.jerszym.katowice.opoka.org.pl/wiersze/zupelnie.html#nie

Jan Twardowski

Westchnienie

Duchu stale pobożny twardy i uparty
jesteś – a przecież nigdy cię nie widać
bo przez grzeczność udajesz że Cię wcale nie ma
chociaż chcemy oglądać ręce oczy uszy
robić miny na pokaz żeby się podobać
żenić się by po kwiatkach kupować jarzyny

bądź już taki jak jesteś
lecz nie odchodź od nas
bo czas coraz prędszy
znów wiara niestała
od samego siebie najdalej do nieba
a ciało wciąż nie może uspokoić ciała.

„nie przyszedłem pana nawracać”, Warszawa 1986, str. 230

 

  Powrót do Adwent   Powrót do Linki

Do góry

Czwarta Niedziela Adwentu
Rok C
Ewangelia: Łk 1, 39 – 45;

 

Słowo Boże 

Nawiedzenie

39 W tym czasie Maryja wybrała się i poszła z pośpiechem w góry do pewnego miasta w [pokoleniu] Judy.
40 Weszła do domu Zachariasza i pozdrowiła Elżbietę.
41 Gdy Elżbieta usłyszała pozdrowienie Maryi, poruszyło się dzieciątko w jej łonie, a Duch Święty napełnił Elżbietę.
42 Wydała ona okrzyk i powiedziała: «Błogosławiona jesteś między niewiastami i błogosławiony jest owoc Twojego łona
43 A skądże mi to, że Matka mojego Pana przychodzi do mnie?
44 Oto, skoro głos Twego pozdrowienia zabrzmiał w moich uszach, poruszyło się z radości dzieciątko w moim łonie.
45 Błogosławiona jesteś, któraś uwierzyła, że spełnią się słowa powiedziane Ci od Pana».

Refleksja

Wiesław Gawlik

Nawiedzenie

Szukamy gestów wielkich –
a najmniejszych potrzeba.
Podanie szklanki wody,
otarcie spotniałego czoła,
tysiąc kroków do bezradnej kobiety,
uśmiech…
„ w tym jednostajnym kole
wieczność wraz z tobą kroczy…”

Wymiana gestów dobroci –
a to gesty miłości –
krople rozpryskującej się wody
podanej spragnionemu
w czarze splecionych dłoni –
w świetle miłości lśnią,
jak garstka rzadkich klejnotów –
rosną w melodię sfer,
przenikającą wszechświat,
zagłuszającą ból i zło.

z serca niosącego wcieloną Światłość świata
rodzi się gest pomocy.
Dwa spotykające się
takie serca
rozniecają wybuch energii miłości
rozjarzający się w spotkaniu
Marii i Elżbiety
i promieniejący
na wszystkie dalsze wieki.

„Intencje serca”, Poznań 1985, str. 409

 

 

Jan Zieliński

Maryja

Któraś na niebie
znakiem wielkim
bądź błogosławiona
za to
że znaki małe
ważne
dajesz nam
na ziemi

„Wiersze podarowane”, Warszawa 1994, str. 20

 

Powrót do Adwent    Powrót do Linki

Do góry